Vandaag verscheen het volgende Opinie stuk van Ferry Haan in de Volkskrant http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3572714/2014/01/07/Waarom-doen-we-niets-aan-de-gameverslaving-van-tieners.dhtml
dit raakte bij mij een snaar, en ik heb dan ook een respons gestuurd naar de volkskrant in de hoop dat dit geplaatst wordt. Voor de geïnteresseerden bij deze mijn respons:
Game verslaving, de positieve verslaving.
Ferry Haan maakt zich, als leraar en econoom, bezorgd over scholieren die veel gamen. Te veel aandacht en tijd gaat zo verloren, stelt hij. Als game ontwikkelaar besef ik ook dat games een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen, op jongeren en kinderen, maar eigenlijk op alle leeftijdsgroepen. Dat men er verslaafd aan raakt komt voor, maar moeten we het daarom beperken of verbieden, gaan we dan ook Facebook, snapchat, mobiel bellen en internetgebruik inperken? Spelen is van alle tijden, en de computer is nu het platform voor alleen of samen spelen, zoals tennis en voetbal dat was in de dagen van Ferry Haan. Dat heeft ook voordelen, de enorme populariteit van games heeft ook in Nederland tot een succesvolle en bloeiende industrie gezorgd. Onlangs is de Nederlandse game Ridiculous Fishing door Apple tot beste app van 2013 uitgeroepen, maar ook zien we dat er steeds meer games in het onderwijs, de zorg en bedrijfsleven worden gebruikt, gamification is een duidelijke trend in alle sectoren. Ik zie gaming dan ook, anders dan Ferry Haan niet als een probleem, maar als een nieuw vakgebied waarin we jongeren kunnen bereiken en stimuleren. Hij ziet terecht in dat jongeren enorm veel tijd spenderen aan games en dat dit ten koste gaat van andere activiteiten, maar waardeert niet dat gamen ook past bij de multitasking en digitale flexibiliteit die de moderne tijd vraagt. Interactief omgaan met digitale media is een basiseis voor de samenleving van morgen, anders dan leren tennissen. Spelen is een natuurlijk onderdeel van de ontwikkeling van een kind, is nodig voor het ontwikkelen van de eigen identiteit en de toekomstige rol in de samenleving. Waar scholen inderdaad ingericht zijn om op een bepaalde manier vaardigheden en kennis over te dragen en vaak de eigenheid van de leerling (laten) maskeren, bieden games een andere insteek.
Wat spelen in de breedste zin van het woord biedt, is een kans om in de spreekwoordelijke magische kring te stappen (Huizinga, Homo Ludens)en een nieuwe identiteit aan te nemen,namelijk die van speler. Binnen deze veilige omgeving kan de speler veilig en los van echte consequenties experimenteren, zichzelf verbeteren en fouten maken, iets wat in de echte wereld met afnemende privacy steeds moeilijker wordt. De game-industrie heeft dit gekoppeld aan ongekende onderdompeling (immersie) waardoor spelers enorm kunnen opgaan in een virtuele identiteit en er kennis en vaardigheden mee verwerven. De speler moet niet alleen de regels van het spel snappen, maar wordt gebombardeerd met logische uitdagingen die opgelost dienen te worden en daarbij ook sociale vaardigheden oppikt. Identiek aan sport, niet alleen fysieke vaardigheden maar ook teamwerk, hoe om te gaan met regels en scheidsrechters, hoe om te gaan met verlies en succes. Door te spelen leren we ons staand te houden in een veranderende wereld vol met sociale conventies, regels en routes naar succes. Dat overdaad hier schaadt is duidelijk, maar dat geldt voor veel meer en ook voor sport, televisie, internet.
In relatie tot het schoolgedrag en het niet conformeren aan de normen van het systeem van de zogenaamde verslaafde leerlingen kan men het succes van gaming ook anders zien. Ons onderwijssysteem faalt blijkbaar om op eenzelfde manier als games het vermogen tot zelf-ontwikkeling aan te spreken. Zoals Ken Robinson in een ondertussen beroemde TED talk al stelde is ons onderwijs systeem gebaseerd op de industriële revolutie en de behoefte aan gestandaardiseerde vaardigheden en kennis. “Schools kill Creativity” stelt hij. Onze scholen kunnen simpelweg niet concurreren met de ongekende groei en persoonlijke avonturen die gaming kan bieden. Waarom leren over de Zilvervloot en Admiraal de Ruyter als ik diezelfde middag nog de gehele Engelse vloot naar de zeebodem kan jagen (Assasins Creed, Blackflag). Waarom leren over de Griekse oudheid als ik vanavond in de huid van de Griekse god van de oorlog kan kruipen en Olympus kan bestormen (God of War). Waarom zou ik willen leren over de maatschappij en economie als ik kan beslissen over de toekomst van duizenden in mijn eigen stad. (Simcity)
De zorg die Ferry Haan uitspreekt lossen we niet op met verboden en regels, door de geest terug in de fles proberen te stoppen, maar wel door te proberen om die kracht, de prikkeling van de fantasie die gaming biedt aan te wenden voor iets anders dan entertainment. Op dit moment wordt dan ook een nieuw vakgebied gecreëerd waarbij het onderwijs, academici en game ontwikkelaars samen komen om dit spelend leren te vatten in tastbare en verantwoorde producten.
Ik denk persoonlijk, als game-ontwikkelaar, dat we als games-industrie niet op zoek zijn naar een virtueel pretpark in het onderwijs, maar naar verantwoord gebruik van games en technologie. Geachte Ferry Haan u zou eens met eigen ogen moeten zien hoe een VMBO student met taal achterstand in eigen tempo door middel van een game de leerstof tot zich neemt, of wanneer diezelfde VMBO groep niet met de pauze bel het lokaal uitstormt, maar gewoon doorspeelt met de lesstof. Dan zult U direct begrijpen waarom de leden van de Nederlandse Game Industrie zo enorm gedreven zijn in de verdediging van hun vakgebied en we het buitengewoon belangrijk vinder dat er correct en met kennis over dit onderwerp geschreven wordt.
In een cultuur landschap waarin games nu al niet weg te denken zijn in de strijd om de aandacht van de jongere generatie, is het ook de taak van de media om een genuanceerd beeld over games te brengen. De Nederlandse game industrie worstelt zichzelf nu naar boven (zonder noemenswaardige steun van de overheid!) met name omdat we een alternatief willen bieden voor een stortvloed van buitenlandse games en producten, alternatieven die zijn toegespitst op bijvoorbeeld het Nederlandse onderwijs. Een mening waarbij games gelijk worden getrokken met alcohol en tabaksverslaving draagt dan ook niet bij aan een gebalanceerde discussie over het games.
Voor die ouders die zich zorgen maken over de spellen die hun kinderen spelen, een advies. Ga naast ze zitten, pak de controller, Ipad of joystick op en probeer samen te ervaren wat de aantrekkingskracht is. Dat geeft een kijk op wat het kind bezig houdt en zo kunt u zelfs samen beslissen welke game wel of niet geschikt is. Dus bemoeit u zich vooral wel met het spel gedrag van uw kind, niet elk spel is geschikt voor elk kind. Er zijn wel degelijk gevaren in een wereld waarin de virtuele identiteit van het kind zo gemakkelijk wordt geprojecteerd in het echte leven. Dat heeft weinig te maken met het spel plezier zelf, maar wel met hoe de digitale technologie ons dagelijkse leven steeds meer bepaalt.
Tomas Sala
5,925 total views, 12 views today